Mężczyźni objaśniają mi świat. Rebecca Solnit
Rebecca Solnit – amerykańska eseistka i intelektualistka– jest coraz lepiej u nas znana. Pierwszy raz mogliśmy o niej usłyszeć dzięki festiwalowi MiedziankaFest, na którym jedno ze spotkań poświęcone było innej książce „Zew włóczęgi”. Zbiór tekstów „Mężczyźni objaśniają mi świat” przyniósł jej międzynarodowy rozgłos, a ona sama od tej pory kojarzona jest głównie z ruchem feministycznym. I słusznie, bo najważniejszym tematem jej esejów są kobiety. Biorąc do ręki dzisiejszą publikację spodziewałam się lekko ironicznej lektury. Taki odbiór sugerował pierwszy i zarazem tytułowy szkic. Autorka trafia na eleganckie przyjęcie do Bardzo Ważnego Mężczyzny. Pomimo że ma już ochotę wyjść, gospodarz prosi ją o pozostanie, bo chciał z nią porozmawiać. Rozmowa jest raczej monologiem Bardzo Ważnego Mężczyzny, który słyszał wprawdzie, że jego interlokutorka jest pisarką i ma w swoim dorobku kilka książek, ale nie zna ich i nie ma pojęcia na jaki są temat, za to z nieskrywanym poczuciem wyższości i protekcjonalnym tonem zaczyna opowiadać o jednej z nich, nakłaniając usilnie Rebeccę do zapoznania się z tą pozycją. Chyba dopiero czwarte zwrócenie uwagi koleżanki Solnit, że to właśnie Rebecca jest jej autorką powoduje, że pan na chwilę milknie, a potem szybko zmienia temat. W dalszych partiach tekstu nie ma wzmianki dotyczącej stosownej i raczej oczekiwanej w takich sytuacjach reakcji. Możemy więc wnioskować, że pan nie zdobył się na złożenie gratulacji czy choćby wykazanie zainteresowania. Ale potem już niestety nie jest śmiesznie. Rebecca Solnit pisze o wielu formach agresji, przemocy wobec kobiet, podaje zatrważające statystyki. Prześwietla polityków, ich poglądy i wystąpienia publiczne. I to chyba jest najbardziej przygnębiające. Ale wśród tych esejów jest jeden, który zdecydowanie wyróżnia się na tle innych. To wykład o Virginii Woolf, a w nim taka piękna i mądra myśl: „Źródłem nadziei jest dla mnie to, że po prostu nie wiemy, co się jeszcze wydarzy, a także to, że rzeczy nieprawdopodobne i niewyobrażalne wydarzają się z dużą regularnością. I że nieoficjalna historia świata pokazuje, iż zaangażowane jednostki i ruchy ludowe mogą kształtować bieg dziejów i robią to – nawet jeśli nie sposób przewidzieć, jak i kiedy uda nam się zwyciężyć ani jak długo będziemy czekać na zwycięstwo. Rozpacz to rodzaj pewności, ze przyszłość będzie w znacznej mierze podobna do teraźniejszości albo jeszcze gorsza.” Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)
Balony mogą wzlecieć. Bohumil Hrabal
Niespełna osiemdziesięciu letni narrator od dnia, w którym umarła mu żona codziennie przechodzi swój rytuał. Rano samobójstwo, po południu jedno piwo, a potem w sumie cztery piwa… i tak aż do wieczora Wigilia. Codziennie zmusza swoje zmęczone i obolałe ciało i mózg, który dopada ogłupienie do podróży z Pragi do Kerska. Tam czekają na niego koty z Cassiusem na czele. Tam czekają wspomnienia i melancholia, które składają się na refleksyjne, pabitelskie rozdziały o życiu, które przemija, o bólu i samotności, o szaleństwie i pięknie otaczającego świata, o lękach i tragicznych samobójcach. Rozdziały, w których gawęda przeplata się z tekstami Klímy, Styrona, Rilkego, Rimbauda, filozofią Nietschego, Laozi i muzyką Mahlera. Spowiedź i testament. Znakomity styl Hrabala zdradza jego doskonałe wykształcenie literacki i filozoficznie, z pozoru pijany bełkot jest inteligentną wypowiedzią na temat współczesnego świata i ludzi, nad kondycją człowieka i nad miejscem pisarza w społeczeństwie. „Już mógłbym mieć spokój, już wszystko co mogłem i chciałem zrobić, zrobiłem, ale czy czytelnicy i ludzie, którzy do mnie piszą, dają mi spokój?” „Jestem na krawędzi szaleństwa”. Czyżby to była choroba pisarzy? Paranoje, depresja, samobójstwa? Hrabal cytuje „Dotyk ciemności” Williama Styrona, wymienia długą listę wielkich upadłych artystów. On jednak żyje, ma swoje koty, ma „Złotego Tygrysa” głośnego od rozmów i przyjaciół, ma wspomnienia piękne i przykre, „a do tego metry piwa”, bo kto chce żyć w Europie Środkowej nie może wytrzeźwieć. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (JJ)
Zapraszamy 30 marca o godz. 17:00 na 106 urodziny Bohumila Hrabala, które odbędą się w Książnicy Karkonoskiej.
Superbohaterki. Świat i wielkie odkrycia – Małgorzata Frąckiewicz
W tej książce znajdziemy krótkie opowiadania o kobietach nauki, z bardzo różnych dziedzin. Jest sejsmolożka, lekarka, chemiczka, programistka i wiele innych kobiet, które zmieniły świat. Dowiemy się, kto zajrzał do środka Ziemi, a kto wysłał w kosmos rakietę. Kto odkrył dinozaury, a kto pierwszy wykreślił mapę dna oceanu. Książka zawiera nie tylko życiorysy ale także ciekawostki, porady, zadania i doświadczenia, które można wykonać w domu. Wyjaśnia wiele ciekawych pojęć, zachęca do eksperymentowania i poznawania świata. Polecamy. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (AJ)
Kolej podziemna. Colson Whitehead; czyta: Marcin Popczyński
C. Whitehead zabiera nas do XIX wieku. Poznajemy Corę, młodą niewolnicę na plantacji bawełny w stanie Georgia, która początkowo wcale nie myśli o ucieczce. W końcu ma własny, malutki kawałek ziemi, na którym może uprawiać ogródek. Corę do ucieczki namawia jeden z pozostałych niewolników, który jako dziecko zaznał lepszego życia i wie, że nie cały świat wygląda tak, jak na plantacji bawełny. Czym jest kolej podziemna i czy rzeczywiście daje szansę na nowe, godniejsze życie? To jedna z najważniejszych książek o Ameryce. Nagrodzona Pulitzerem w 2017 roku. (AS)
